De poes en de muturactie

Mijn kat heeft de gewoonte van af en toe naar boven te lopen als de deur opengaat. Ze weet dat dit niet mag maar ze doet het toch.
Vorige keer deed ze het weer en ik liep erachter.
Op de eerste verdieping zijn er twee kamers en op de tweede ook. Soms verstopt ze zich op de eerste verdieping maar meestal loopt ze verder naar de tweede.
Ze is echter zo snel dat je haar -eenmaal boven gekomen- niet meer kunt zien en daarom moet je eerst de eerste verdieping uitkammen alvorens naar de tweede te gaan.
Omdat ik aan andere dingen aan het denken was, verliep de achtervolging op automatische piloot en zocht ik dus volgens een protocol waaraan mijn hersenen het meest gewend waren.
Op de eerste verdieping, bij het binnenkomen van de eerste kamer keek ik achter de deur (daar was ze niet) en dan onder het bed.
Plots besefte ik: mijn kat gaat haar nooit achter de deur verstoppen! Dat doen mensen, geen katten!
Mensen denken: "waar gaat hij me niet zoeken" maar katten denken: "waar gaat hij me niet vinden".
De methode volgens dewelke ik zocht, bleek verwisseld met een andere, zij het nauw verwante.
("zoek de mens" ipv "zoek de poes")

Deze anekdote lijkt wat lullig maar bevat belangrijke informatie.
Immers, een wezen gedraagt zich zoals het IS !
Daarom zullen computers nooit mensen zijn.
Misschien worden ze intelligent of zelfs emotioneel, maar nooit worden het mensen.

En ook daarom zet de muturact zich uit in Aebalune. Omdat het menselijk wezen blijkbaar een belangrijk stuk van de puzzel kan oplossen. Menselijke creativiteit kan dan wel nagebootst worden door een programma, het zal nooit hetzelfde ZIJN.